هنرمندان : کوروش ادیم ، امیر علیمی ، اشکان تیرداد

کورش ادیم

شاید این تنها از خصوصیاتِ ملت ایران نباشد و جنگ و تهدید و تعصب تنگناهایی چنین و چنان بیافریند که مردمان جهان ِ سوم در قرنِ اخیر یکسرنگرانِ بود و باش ِ خود باشند و البته پس از تامین سکنی و غذا و پوشش و به موازاتِ آن یا لختی پس از آن و به مجرد این که فراغتی از معاش حاصل شد شایسته باشد که رفاه و امنیت و از پس آن فرح و شادمانی حاصل آید و از آنجا که مصادیقِ گشایش و لذت و خوشنودی از زیستن و " بودن " در فربه گیِ اقتصادی و قدرت حاصل از آن رخ می نماید ، " دارندگان " همواره همان " خواهندگان " اند و " خورندگان " ! . چنگ اندازی در خاک و آب به مساعدت آتش طمع و باد دائم التزاید غرور و تمامیت خواهی ، زمین و سرزمین مارا در معرض بی سرانجامی و بدعاقبتی قرارداده است . توتستانی که درسالهایی نزدیک در منطقه ی غرب تهران ( به وسعت هکتارها ) ماوا و سایه ساز و فرحزاد بود اینک به مددِ قوه ی شهوتناکِ خواهندگی منال و مکنت به سوختگاه ِ علف و بته و درختچه و درختانِ نامراد مبدل شده است . دارندگانش به بی رحمی سوزاندند تا تغییر کاربریِ ملک مددشان کند به افراشتن سازه هایی بی شکل و بی قواره و انبوه گرچه حفره ی طمع شان را  حاشا که همه ی خاک ِ توتستان پُرکند . کاش جای تغییر کاربری این خاک تغییری در احوالات کج مج خود می دادند و زیستگاهِ چندین نباتِ حیات را به ناکجا آبادی بد منظر و باش گاهِ تخدیر و بودگاه ِ مهاجرین و پنهانگاه غربتیان و ناهنجاران ِ اجتماعی مبدل نمی کردند . عکسهای پیش رو ترکیبات و تقسیماتی با نظرگاههای انتقادی زیست محیطی دارند  . اگرچه توجه زیبایی شناسانه به موازات نگاه دلسوزانه و منتقدانه در این مصداق ِزیست شهری اندوهناک به جد لحاظ شده .  برخی از آثار ارائه شده با نمایش موشکافانه ی خاک و خواستگاه زمینیِ شهری وضعیتی نابه سامان و مغشوش و فضایی برای تلنبارِ زباله و جامدات بی سبب و فضولاتِ فیزیکی ساختمانی را نشان می دهد و برخی دیگر گیاهان سوخته و از کف رفته با بی رحمی دستهای سوزاننده و توده های بی شکل و بد شکل سازه هایی که در آبی مکدر آسمان و ابرهای الکن و ناتوانی که بارانی را نوید نمی دهد در کادر عکاس جلوه نمایی می کند .