آنچه در این مجموعه امروزی جلوه میکند، از آن خود کردن سوژه های عینی به سود ماهیت ذهنی است. هر کجا علی بیگی با توجه به خصلت های روانی مدل زنده کوشیده تا وجوه تازه ای از آنها را کشف کند و در مسیر کار، امکان دخالت های فیگوراتیو را میسر سازد، سوژه را به نفع کارکردهای درونی اش از عینیت خود پیش رانده است، و این، نقطه ی عطف کار او در این مجموعه به حساب می آید.