حسین علیزاده در شهریور سال ۱۳۳۰ در تهران متولد شد. تحصیلات متوسطه را در هنرستان موسیقى و نزد على اکبر شهنازى، یوسف فروتن، عبداللَّه دوامى، هوشنگ ظریف، حبیباللَّه صالحى و محمود کریمى گذراند و از دانشکده ى هنرهاى زیبا فارغ التحصیل شد. وى فعالیت هنرى خود را از سال ۱۳۴۷ در ارکستر رودکى به رهبرى حسین دهلوى آغاز کرد. از سال ۱۳۴۹ در مرکز حفظ و اشاعه ى موسیقى زیر نظر استاد نورعلى برومند به عنوان سرپرست گروه، کنسرت هایى اجرا کرد. در سال ۱۳۵۵ آثارش در رادیو اجرا و ضبط شدند و با تشکیل گروه عارف و همکارى با گروه شیدا نقش ارزنده اى در شناساندن و اشاعه ى موسیقى سنتى ایران ایفا کرد. در سال ۱۳۵۶ همگام با حرکت مردم ایران به اتفاق اعضاى گروه شیدا و عارف از رادیو کناره گیرى کرد و کانون چاووش را با همکارى محمدرضا لطفى بنیان نهاد و در این دوره با ساختن سرودهایى زیبا، قابلیت هاى جدیدى از موسیقى ایران را به گوش همگان رساند. پس از انقلاب براى تحصیل موسیقى مدتى در اروپا به سر برد و از سال ۱۳۶۷ با اجراى کنسرت «شورانگیز» ضمن آغاز دوره ى جدیدى از فعالیت هنرى در ایران، تأثیر بسیار زیادى بر دوستداران موسیقى گذاشت. علیزاده با ساختن و اجراى آثارى چون نى نوا، آواى مهر، راز و نیاز، صبحگاهى، راز نو، ترکمن، کنسرت نوا، کنسرت همایون، هجرانى، پایکوبى، راست پنجگاه، سلانه، همنوایى، چهارگاه بیات ترک، ردیف نوازى، و موسیقى فیلم هاى دلشدگان، گبه، از اعصار، ایران سراى من است، زمانى براى مستى اسب ها، لاک پشتها پرواز هم مىکنند و زیر تیغ همواره به فعالیت و خلاقیت خویش ادامه داده است. وى با تدریس در دانشکده ى هنرهاى زیبا، مرکز حفظ و اشاعه ى موسیقى، کانون فرهنگى چاووش و کانون پرورش فکرى کودکان و نوجوانان، در راه حفظ و ترویج موسیقى ایرانى تلاش زیادى کرده و براى پیشبرد آموزش تار و سه تار از سال ۱۳۵۸ با چاپ دفترهایى به نام ده قطعه براى تار که تاکنون چهار جلد آن به چاپ رسیده، تأثیر انکارناپذیرى بر نوازندگان این دو ساز گذاشته است. کتاب دستور سه تار (دوره ى ابتدایى) و کتاب دستور تار و سه تار (دوره ى متوسطه) از آخرین کارهاى ایشان در زمینه ى آموزش این دو ساز است.