مختار جایگاهى ویژه و متفاوت در میان دوتارنوازان ممتاز خطه‏ى شمال خراسان دارد. قطعاتى نواخته که بیشتر توصیفى و صحنه‏هایى را شرح مى‏دهند که در ناخودآگاه، ذهنیت و تخیل او مجسم و رؤیت شده‏اند، و در بازپرداخت این قطعات که تأکید داشت قدیمى‏اند، بینشى شخصى و در ضمن نوین موسیقایى شکل گرفته و حاکم است. تأکید داشت که دوتارنواز که "تارزن" مى‏نامید، باید شاعر باشد و مى‏گفت خودش شعر مى‏گوید. به گفته‏ى او: وقتى مى‏خوانى و تار هم مى‏زنى - البته در رادیو مى‏شنوم شعر مال سعدى، آهنگ مال فلان‏کس، خواننده فلان‏کس - امّا، اغلب، وقتى بخشى‏گرى مى‏کردم و دعوت داشتم و اطراف مى‏گشتم، آهنگش را خودم مى‏ساختم، شعر را خودم مى‏ساختم و خودم مى‏خواندم. اگر در این تارزنى شاعر نباشى که ارزشى نداره . ...