دونلی: محمد گامشازهی
سرود: کریم بخش نوری
سرود و آواز: پهلوان بلند زنگشاهی
تنبورک: بهرام سوری زهی و خداداد شکل زهی
آواز: رحیمه و صاحبه
ضبط و متن: ژان دورینگ
قطعات این مجموعه در سال ۱۳۶۲ ضبط شده اند. در این سال محمد گامشازهى، نوازنده ى دونلى (تراکهای۱و۷ ) نوجوانى۱۶ساله بود که به شغل چوپانى در روستایى حوالى سراوان اشتغال داشت. استعدادى که وى در نوازندگى دونلى داشت و کارگان وسیعى که مىشناخت شگفتانگیز بود و نشان مى داد که مىتوان در سنین نوجوانى به پایهى استادى رسید. دونلى او نیازى به یک ساز دیگر نداشت و نوازندگى او از چنان انعطافى برخوردار بود که هیچگاه قطعهاى واحد را بهطور یکسان نمىنواخت. رحیمه و صاحبه (تراک دوم) هر دو گواتى بودند، دومى یک خواننده ى غیرحرفهاى بود اما اولى که شاگرد کریمبخش نورى، استاد بزرگ موسیقى بلوچى، بود خارج از مراسم گواتى در عروسىها نیز به عنوان خوانندهى حرفهاى ظاهر مىشد.شاید هیچکس به خوبى پهلوان بلند زنگشاهى (تراکهای۳ تا ۶) نمىتوانست عمل خواندن و نواختن را با هم انجام دهد. براى آواز خواندن در موسیقى قلندرى گواتى معمولاً استاندارد زیباشناختى اى وجود ندارد و هر کسى مىتواند در این زمینه ذوق آزمایى کند. اما پهلوان بلند بسیار خوب مىخواند و حتا قادر بود قطعاتى از کارگان آوازىشرواندى را نیز به خوبى اجرا کند. در نوازندگى نیز قدرت، ظرافت ریتمیک و زینت پردازى هاى او، همچنین صدادهى سازش، بسیار گیراست و نشان از سبک خاص او دارد؛ وى در اجراى کارگان قلندرى بىنظیر بود. در این ضبط، خداداد شَکَل زِهى، که از آن زمان به نوازنده ى خوب سرود تبدیل شده است، او را با تنبورک خود همراهى مىکند. معمولاً رایج نیست کسى از نوازندهى تنبورک یاد کند، اما براى خداداد باید به واسطهى حس ریتمیک قوى و همراهى متنوعاش استثناء قائل شد. این همراهى به قدرى مؤثر است که در میان همین ضبط، هنگامى که خداداد بر اثر خستگى تنبورک خود را به کس دیگرى سپرد، یکى از کسانى که در حال وجد بود با اصرار ساز را از چنگ نوازنده ى اخیر بیرون آورد و با اشاره از خداداد خواست به کار خود ادامه دهد. در شیار اول نیز، بهرام سورى زِهى، که نوازندهى معروف سبک سرحدى است، نوازندگى تنبورک را به عهده دارد.